فریداحمد امیری

مجمع عمومی سازمان ملل متحد ۲۱ سپتامبر را  روز جهانی صلح در تقویم با هدف ترویج صلح میان ملت­های جهان جا داده است. جشن­گیری و گرامی­داشت ازین روز، مردم دنیا را به مزایای صلح و آرامش و به ناهنجاری های جنگ و خشونت رجعت می­دهد.  این روز را آتش بس جهانی نیز می­نامند.

در گذشته، دبیران کل سازمان ملل به مناسبت روز جهانی صلح، در پیام­های شان از تمامی کشور ­ها و جنگجویان دعوت میکرد تا درین روز سلاح به زمین گذاشته و به صلح بیاندیشند.

به مناسبت روز جهانی صلح بیشتر مردم در سراسر جهان با پوشیدن لباس هایی با طرح کبوتر سفید صلح، پیام شان را به جنگ­طلبانِ جهانی می­رسانند که صلح پدیده­ی اجتماعی است که انسان ها در کره خاکی به آن نیازمند است.

صلح متضمن انکشاف و پیشرفت جامعه، رفاه اجتماعی و عدالت سیاسی در جهان می­گردد که در فقدان آن، خشونت باعث ایجاد فضای وحشت، خون­ریزی انسان های بی­گناه و عقب ماندگی یک جامعه می­شود.  اروپای امروز پس از بیرون آمدن از جنگ های وحشتناک و مخرب، با تامین شدن صلح توانست به ترقی و مدرنیته دست یابد.

به پندارِ من ، جنگ برای فابریکات سلاح سازی غنیمت و به بازرگانان سلاح در جهان سودآور اما این سلاح­های تولید شده، به انسان بستر ساز قبرستان های طویل و نامحدود در زمین بوده و باعث ویرانی کشور­ها می­گردد.

افغانستان کشوری که چند نسل با دعای تامین صلح و آرامش، هنوز هم به این آرمان دیرینه و انسانی شان دست نیافته و در اتش جنگ و جوی خون زخمی و زار غلتیده است. چهل سال می­شود که قدرت های شرقی و غربی با راه اندازی بازی بزرگ در خاک ما، از تداوم سیاست جنگ و خشونت پشتیابی کرده و سود می­جویند. کشور های نزدیک و هم­دین و مذهب نیز با پیش­گیری سیاست مداخله گرایانه و منفعت طلبانه شان به آتش جنگ در افغانستان هیزم اماده کرده و بازی های پیچیده استخباراتی شان را دنبال می­نمایند.

نبود نظام سیاسی مقتدر در گذشته، گوشه های منفی جهاد گرایی در افغانستان، گریز مغزها به اروپا و امریکا، مهاجرت و مجبوریت مردم برای پناه گیری در پاکستان و ایران،  سنتی بودن جامعه، افراطیت مذهبی، فقر و فقدان سواد از عوامل اساسی تداوم خشونت­ها بوده که این خلا و نقایص به ابزار های سؤ استفاده کشور های همسایه مبدل شده است.

بیست سال اخیر، مردم افغانستان شاهد تحمیل خشونت و خون­ریزی از سوی طالبان بوده که با انتحار و انفجار توانسته از مردم افغانستان و نیرو های امنیتی قربانی های زیادی بگیرد. این گروه شورشی و ابزاری، مجریان برنامه های تروریستی و هراس افگنی سازمان های استخباراتی منطقه بوده که با ذهنیت تهی و تار، اندک اعتنای به میهن و مردم ندارد. این گروه با چهار سال حاکمیت و دو دهه جنگ با مردم به روح صلح و مردم سالاری تیزاب پاشیده است.

اینک پس از بیست سال، رهبران ناپیدا و پنهان این گروه در قطر گردهم آورده شده و با طرح آشتی با امریکا و نیرو های خارجی، تاکنون نخواسته با ملت مسلمان افغانستان سر آشتی تکان دهد.  امضای توافقنامه میان امریکا و طالبان و فشردن دست دوستی با امریکا، انسان های تشنه به صلح افغانستان را حیرت زده کرد. توجیه تداوم جنگ با عساکر افغان که پاسدار عزت، حاکمیت و حافظ تمامیت ارضی کشور اند، به مضحکه­ی بی مزه می­ماند که از سوی گروه طالبان این خشونت­ها افزوده شده است.

امسال روز جهانی صلح در حالی فرا رسیده که کشور در آستانه­ای آغاز گفتگو های صلح در قطر قرار داشته و طرف های درگیر برای تأمین صلح و تحقق آرمان ملی کنار میز مذاکره می­نشینند. مردم از دو سوی این گفتگو ها می­خواهد که با انعطاف پذیری، استقلال تصمیم گیری، تعقل و انصاف ازین فرصت زرین استفاده کرده و به تاریخ سرخ و سیاه افغانستان، دمِ تازه و رنگ آبی و سفید ببخشند.