نعمت الله طنین
صبح زود لباس هایش را مرتب نموده و کوله پُشتی اش را بر دوش می کشد تا برای پوشش رویداد های تازه آماده شود. او نه روز دارد و نه روز گار، زندگی اش را وقف مردم نموده و درد مردم را به گوش مسؤلان و دنیا می رساند. خبرنگار برای همه داد خواهی می کند در حالیکه هیچ فرد برای او نمی نویسد و درد او را نمیداند.
خبرنگار با ظاهری آراسته در برابر مردم ظاهر می شود در مورد مشکلات وی می پرسد اما مصاحبه کننده در بسیاری موارد او را نمی پذیرد و دست رد برسینه او می کوبد ، او آزورده نمی شود بل با خنده جدا می شود و هدف اش را در جای دیگری دنبال می کند. او میداند که در عصر اطلاعات و تکنالوژی خبرنگاران نقش حیاتی در اطلاع رسانی دارد و بدست آوردن اطلاعات درست و قابل اعتماد تنها راه اصلاح جامعه است که خبرنگار با قبول خطر های زیاد پرده از روی حقایق برمیدارد و آنرا به مخاطبانش می رسانند.
خبرنگار پُل ارتباط میان مردم و مسؤلان
در عصری که همگی به جز سرگرمی های شخصی به چیزی دیگری نمی اندیشند و از کنار رویدادها به سادگی میگذرد، رسانه ها هستند که با تیز هوشی و دقت، نقش واسطه بین مردم و مسئولان را ایفا می کنند. آن ها، از یک طرف درد دل مردم را می شنوند و به مقامات بالا انتقال می دهند، و از سوی دیگر، پاسخ های مسئولان را به آگاهی مردم می رسانند. نقد عملکرد خوب یا بد حاکمان در رسانه ها، از دیگر وظایف خبرنگاران است که به بالندگی نظام و نیز پاسخگو بودن مسئولان یاری می رساند.
درد پنهان خبرنگاران
خبرنگاران ظاهرِ آراسته دارند و دریک نگاه کسی نمیداند او چی مشکل دارد، به همین خاطر کسی برای خبرنگار و درد های پنهان او نمی نویسند، خبرنگاران معاش کافی ندارند، صاحبان رسانه ها بجز معاش ناچیز، هیچ امتیازی برای آنها قایل نمی شوند. وقتی بیمار شود بیمه صحی ندارد، تقاعد یا باز نشستگی ندارد اما هیچگاهی صدا بلند نمی کنند و در مورد خودش چیزی نمی نویسند. با این حال سالهاست که نهاد های تحت عنوان حمایت از خبرنگاران با استفاده از وضعیت نا هنجار اجتماعی و سیاسی و با آنکه بر همه چیز آگاه اند ولی هیچگاهی اقدام قانونی و اصولی در مورد مشکلات این قشر روشنگر انجام نداده اند، منتظر اند خبرنگار کشته و یا زخمی گردد بعد در حضور خود آنها آمار کشته و زخمی ها را اعلام کنند.
تجلیل از روز خبرنگار کافی نیست
تجلیل و گرامیداشت از روز خبرنگار کار نیکوست اما شماری از خبرنگاران بدین باور اند که تجلیل نمادین از این روز هیچ دردی را درمان نمی کند. از آنجای که افغانستان کشور خطر ناکی برای فعالیت خبرنگاری و رسانه ی است و سالانه دها خبرنگار در مرکز و ولایات مورد خشونت، لد و کوب و یا بشکل مرموزی کشته و مجروح می گردند.
هرچند در جریان یک دهه تلاش های برای آزادی بیان صورت گرفته که این تلاش ها را نمی توان نادیده گرفت اما مشکلات همچنان پا برجاست طوریکه در بسیاری موارد سبب افت کار رسانه ی می گردد. موضوع مالی از بحث های عمده در رسانه ها می باشد که بسیاری از رسانه ها بدلیل رکود مالی ورشکست و یا متوقف گردیده اند. موضوع حرفوی شدن رسانه ها از دیگر بحث های است که در جریان بیشتر از یک دهه تغیرات چندانی به میان نیامده است که این امر به همان تناسبت که در یک جامعه مفید است برعکس آن خطر ناک است.
مشکل دیگری که خبرنگاران با آن دست به گریبان اند عدم مصئونیت شغلی، نبود یک تعریف واضح از کار خبرنگاری ، سوء استفاده صاحبان رسانه از نیروی کار ارزان و عدم پرداخت به موقع معاش خبرنگاران است. با این حال خبرنگاران توقع دارند که همزمان با تجلیل از روز خبرنگار به مشکلات آنان نیز پرداخته شود و راه حل منطیقی برای برون- رفت از وضعیت موجود سنجیده شود.
