نامه سرگشاده به سازمان ملل متحد
به نمایندگی از بانوان نظامی و زنان محروم افغانستان!
من زهرا ظهیر هستم با این نامه سرگشاده درود خود را به عنوان يک افسر نظامی و یک دختر افغان خدمت مسئولان و مجریان سازمان ملل متحد تقدیم میکنم. من بهعنوان یک بانو در بیست سال پسین شاهد رویدادهای خونبار و خشونتهای بیمانند بودهام. من و همنسلانم قربانی یک جنگ ناعادلانه در افغانستان شدهایم. مردمان این سرزمین داغدیده روزهای سخت و جانکاهی را در برهه از تاریخ ۲۰سال پسین پشت سر گذاشته اند؛ اما برای تحقق صلح، حق و ارزشهای انسانیمان نهایت تلاش خود را کردهایم. نسل ما به ویژه زنان در ۲۰ سال گذشته دستآوردهای زيادي در بخشهای گوناگون داشتهاند که پیآمد زحمتهای زنان را در عرصههای سیاسی، نظامی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ورزشی مي باشد . زنان شجاع این سرزمین امروز جایگاه خوبی در دولت افغانستان دارند؛ اما شوربختانه که خروج ناگهانی ایالاتمتحده امریکا و شماری دیگری از کشورها همپیمان این کشور باعث شد که آتش جنگ و ناامنی در افغانستان نسبت به هر زمان دیگر گستردهتر شود که متأسفانه و بدون شک شدتگیری جنگ جاری تأثیر منفی بر روح و روان همه زنان افغانستان گذاشته است. باید این را نیز به عرض برسانم که در حال حاضر همه زنان افغانستان در معرض خطر برخاسته از جنگ و حضور طالبان در شماری از ولسوالیهای قرار دارند. زنان افغانستان نگراناند که با حضور طالبان دوباره تاریخ سیاه طالبانی تکرار شود. در چنین صورت همه دستآوردها، ارزشهای انسانی و مدنی، آرزوها و امیدهای زنان افغانستان به خاک یکسان خواهد شد؛ اما بحث اصلی این است که در چنین وضعیت بهشدت بحرانی ایالاتمتحده امریکا اعلام داشته است که به ۲ هزار زن آسیبپذیر افغان و همکاران افغانشان ویزه آمریکا میدهند؛ که متأسفانه باید بگویم این کار ایالاتمتحده امریکا نه تنها کمک به زنان افغان نیست، بلکه جفای بزرگی برای دیگر زنان این سرزمین نیز دانسته میشود. افغانستان از ۲ هزار زن تشکیل نشده است. نیم جمعیت این کشور جنگزده را زنان تشکیل میدهند. صدور ویزا و یاکمک به پناهندگی ۲ هزار تن از زنان مشکل زنان افغانستان را حل نمیکند. این رفتار امریکا در حقیقت فرار از واقعیتهای موجود در افغانستان است. این تنها زنان سیاستمدار و کنشگران مدنی نیستند که شامل بخش آسیبپذیر میشوند. بلکه میلیونها زن در سراسر افغانستان و در دورترین روستاهای این سرزمین زندگی میکنند و در حال حاضر در میان جنگ، دود و باروت گیر ماندهاند. در واقعیت و حقیقت آسیبپذیرترین قشر در افغانستان زنانی اند که به مرکز شهرها دسترسی ندارند. جمعیت بزرگی از زنان افغانستان در ولسوالیهای بهشدت ناامن زندگی میکنند. آنها بنابر دلایل گوناگون اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی از آموزشوپرورش دورماندهاند و حتي از حقوق اوليه خويش دفاع نمي توانند. حالا بفرمایید کدام گروه آسیبپذیرترند؟ ۲ هزار زن یا میلیونها زن؟ ازدواجهای اجباری و بهرهکشی جنسی ازجمله مشکلات جدی زنان در روستاهای دور دست کشور است؛ که اين رفتار پسين در مغایرت باارزشهای مدنی و دموکراسی قرار دارد. پس چگونه این هم ظلم توجیه میشود؟ همینگونه در چنین وضعیت بانوان نظامی نسبت به هر زمان دیگر درخطر تهدید، ظلم و شکنجه قرار دارند. زنان نظامی در افغانستان چندین جبهه در جنگ اند. اینها با فضای مردسالارانه، جامعه و تفکر طالبانی درگیر هستند؛ که بدون شک در آینده هدف اصلی گروههای تندرو و جنگجویان طالبان همین زنان نظامی خواهد بود.
چون بارها زنان نظامی از سوی گروه طالبان و افراد مسلح ناشناس تهدید شدهاند که باید مسلکشان را ترک کنند و در موردی هم حتا کسانی نیز بودهاند که چشم یک خانم نظامی را کشیدهاند. این درد زنان را چگونه جریانهای دفاع از حقوق زنان و دفاع از دموکراسی تحمل میکنند؟
حالا در وضعیتی قرار داریم که ما از نشانی زنان محروم و دورمانده افغانستان به همه کشورهای دنیا و سازمان ملل متحد میگویم که بحث پناهندگی و پناه دادن به شمار زنان گره از مشکلات اصلی زنان افغان باز نمیکند. بهجای این کار، بيايد با ما همصدا شويد و پناهگاه ما و کشور عزیز ما افغانستان را امن بسازید تا همه زنان افغان در فضای امن زندگی کنند. ماسالها است که پناهندگی و مهاجرت را تجربه کردهایم و مزه تلخ آوارهگی را نیز چشیدهایم. حالا دیگر نمیخواهیم که جغرافیای ما دوباره ویران شود و ارزشها ما را نابود کنند. ما نمیخواهیم که عقبگرد تاریخی داشته باشیم. لطفاً این بار جنگ، ناامنی و تروریسم را تنها به شانهها مردمان مان نگذارید. ما موارد زیر را از سازمان ملل متحد خواهان هستیم.
1- ما خواستار جستجو و آشکار نمودن حامیان تروریسم و دهشت افگن در کشورمان هستیم.
2- ما خواهان این هستیم که افراد کلیدی و اعضای گروهها دهشت افگن که جنایتهای زیادی را انجام دادهاند. از افغانستان ممنوعالخروج شوند.
3- ما میخواهیم که حسابهای بانکی گروهکهای تروریستی در همه کشورهای جهان مسدود شود.
4- ما خواهان درج نام همه افراد کلیدی گروههای دهشت افگن در لیست سیاه سازمان ملل هستیم.
5- ما خواهان محاکمه علنی و بینالمللی اعضای گروههای دهشت افگن هستیم.
کشورهای منطقه و جهان نباید با گروههای دهشتافگن دیدارهای پنهانی و یا علنی داشته باشند. این کارشان دشمنی باارزشهای انسانی و مدنی است.ما زنان افغان با صراحت مي گوييم طالبان نه از كشور ما ،نه از دين ما و نه از يك قوم ما و نه هم از ايدلوژي ما نمايندگي مي كنند، انها يك گروه دهشت افگن خارجي است . اما در پایان میخواهم بگویم که ما زنان خواهان صلح پایدار هستیم و كساني كه ادعاي افغان بودن را دارند بايد در ابادي افغانستان سهم بگيرند نه در بر بادي ان و اگر صلح مي خواهند در حضور جامعه بين المللي تعهد نمايند. و به حقوق و ارزش هاي انساني پابند باشند. در غير صورت دیگر جنگ، مهاجرت، آوارگی ، انتحار آنفجار و ریختن خون انسان های بی گناه کفایت می کند. از کسانیکه درمدت این همه سالها زیربناها و روبناهای ما را نابود کرده اند ، باید حساب گرفته شود.
