روزنه صلح : در تازه ترین گزارش که گروه بین المللی بحران پنجشنه (۲۳ فبروری) به نشر رسانده آمده است که طالبان زنان را از رفتن به مکتب و دانشگاه ها و از بسیاری محلهای کاری منع کردهاند، و چندین سازمان امداد را مجبور به توقف عملیات در افغانستان و کمک کنندگان را به کاهش کمک وادار نمودهاند.
طالبان از زمان بازپس گیری قدرت در ماه اگیست سال ۲۰۲۱، به عنوان بخشی از یک سلسله اقدامات فزاینده برای اعمال محافظه کاری این گروه، محدویت های گسترده ای برعلیه زنان و دختران افغانستنان اعمال نموده اند. دختران و زنان را از دسترسی به آموزش، اشتغال و فضاهای عمومی و همچنین دیگرآزادی های اولیه محروم نموده اند.
گروه بین المللی بحران باورمند است که محدودیت های جدید حکومت طالبان به آزادی زنان ضربه سختی وارد کرده است. آنها همچنین مانع ارائه کمک های نجات زندگی می شوند و بزرگترین عملیات کمک رسانی در جهان را مختل می کنند، حتی با وجود اینکه نیمی از جمعیت از گرسنگی شدید رنج می برند.
در گزارش این گروه آمده است که هیچ گزینه خوبی برای حمایت از حقوق زنان و دختران و کمک به میلیون ها نفری که تحت حکومت طالبان رنج می برند وجود ندارد. امدادگران باید در زمانی که نمی توانند از اصول بشردوستانه حمایت کنند، مکث کرده و دوباره تنظیم کنند. کمک کنندگان باید درخواست‌های بشردوستانه را تأمین مالی نموده وسعی کنند فضا را برای آژانس‌های توسعه ایجاد کنند و به فاجعه اقتصادی- اجتماعی افغانستان رسیدگی نمایند.
در بخش دیگر این گزارش گفته شده است که :” فرمان های تاریک اندیشانه از رهبر یا امیر طالبان، هبت الله آخوندزاده، که خود را در قندهار پنهان نموده، صادر می شود. تا جایی که بتوان احکام او را درک کرد، به نظر می‌رسد که او در کنار جاه‌طلبی‌های خود برای کنترل رژیم و کشور، به دنبال دیدگاهی استوارانه از پاکی وتقوا است. اگر یک دین‌سالار بخواهد کشورش را به فقر و جهل بکشاند، متأسفانه دنیا نمی‌تواند کاری انجام دهد تا او را متوقف کند.”
در حالی که انزجار بین‌المللی از سیاست‌های طالبان قابل درک است، اما واکنش سرمایه‌های غربی علیه آنها می‌تواند به همان اندازه برای افغان‌ها-به‌ویژه زنان، که به طور نامتناسبی تحت تأثیر این بحران قرار گرفته‌اند، مضر باشد. دو سوم جمعیت، یا ۲۸ میلیون نفر، در سال ۲۰۲۳ به کمک های بشردوستانه نیاز خواهند داشت.
در بخش پایانی این گزارش اشاره شده است که در حال حاضر، سیاست غرب در جهت مخالف است. بعید به نظر می رسد که کمک کنندگان به دلیل بحران های دیگر حواسشان را پرت کرده و از مواجهه با اتهامات حمایت از طالبان، پاسخی سخاوتمندانه به درخواست سازمان ملل بدهند و حتی اشتهای کمتری برای ارائه کمک های توسعه ای دارند ، تقصیر این واقعیت مستقیماً بر دوش طالبان است.
