سلیمه مزاری هر روز صبح زودتر از همه از خواب بیدار میشود و ۴۰ کیلومتر مسافت را از مزارشریف از مرکز ولایت بلخ تا ولسوالی چهارکنت طی میکند تا زود هنگام و به موقع در مقام ولسوالی چهارکنت ولایت بلخ که دفتر کارش در آنجا است برسد. سلیمه علاوه بر اینکه ولسوال چهارکنت ولسوالی ولایت بلخ میباشد، او همچنین در شمال افغانستان در یک ولسوالی به شدت نا امن عملیاتهای نظامی ضد تروریستی را نیز رهبری و فرماندهی میکند.
جادهی که ولسوال سلیمه مزاری مرتباً از آن عبور و مرور میکند و آن جاده آسفالت نیست بلکه کوهستانی، ناهموار وحتی از نظر امنیتی نسبتاً ناامن است. با این وجود، او مجبور است که هر روز از این راه رفت آمد کند تا به دفتر کارش برسد، محل زندگی او واقع در روستای قدیمی شرشر اما با طبیعت زیبا یک منطقهی دور افتاده از مقام ولسوالی چهارکینت میباشد. خانم سلیمه پس از سقوط رژیم تندرو طالبان در افغانستان، در سنِ 37 سالگی با مدرک لیسناس و مادر سه فرزند از ایران به کشورش بازگشت و موفق شد تا در بسیاری از اداراتی خصوصی و دولتی در افغانستان کار کند.
اما او در این روزها نگران سرنوشت ولسوالی و منطقه خود در این کشور جنگ زده است. این امر باعث شده است که او یک عملیات نظامی محلی را علیه قیام و تعرضات جنگجویان در ولسوالی چهارکنت ولایت بلخ فرماندهی کند.خانم مزاری همیشه عینک سیاه دُودِی میزند او یک شخص بسیار آرام، با نشاط، کاریزماتیک و در عین حال هوشیار و با ذکاوت است. او همراه گروهی از بزرگان محل، تعدادی از نمایندگان سازمانهای امدادرسانی و افراد مسلح، برای یافتن راه حلی مشکلات موجود در ولسوالی چهارکنت وارد دفترکارش میشود.
تقریباً پس از یک ساعت، سلیمه ولسوال، به همراه چند روزنامهنگار، سوار رنجرنظامی پولیس شدند و به طرف نقطۀ اصلی جنگ در بالای کوهی به نام «کوهِ پیازکار» حرکت کردند. پس از یک سفر طولانی در آنجا، سرانجام به روستای آبخانه رسیدیم، جایی که برای زنان، دختران بومی و محلی دیدن یک ولسوال زن بسیار غیرمعمول و در عین حال شگفتانگیز بود. کودکان و ساکنان منطقه اما از جنس مرد در اطراف ولسوال خانم سلیمه مزاری جمع شدند در حالی که تعداد زیادی از زنان و دختران، روسری و چادری به سر داشتند، از پشت دروازههای خانههایشان به طور پنهانی به خانم سلیمه چشم دوخته بودند و تعجب میکردند. زیرا آنها تحت قوانین سختگیرانهی سنتی و مذهبی زندگی میکنند و بدون پوشش چادری از خانه هایشان ممنوعالخروج هستند.
در گرمای داغ نیمهروز، همۀ ما، خبرنگاران رسانههای بینالمللی و یک تلویزیونی محلی که تنها فعالیتهای زنان را پوشش میداد از رنجز نظامی پیاده شدیم و بقیه راه را از یک مسیر باریک و کوهستانی که بر فراز یک کوه منتهی میشد تا به آنجا پیاده رفتیم. خانم سلیمه که دیگر خیلی خسته شده بود شوهرش او را کمک میکرد، ولسوال سلمیه بسیار خسته شده بود، اما او از همت ولای برخوردار بود. در نهایت شوهرش او را پشت یک خر سوار کرد که توسط یک سرباز پولیس همراهی میشد اگر خر خالی میبود، درغیر آن صورت، از خر برای حمل مهمات به نیروهای امنیتی استفاده میکردند.کاروان نیروهای امنیتی، متشکل از پرسنل رسانهها هواداران و محافظان خانم سلیمه همه به عقب مانده بودند.
در مسیر راه، در ساحهی گیرو که یک روستای کوهستانی است میرفیتم، ناگهان تعدادی از صاحبان گله و رمۀ گوسفندان به کاروان ما نزدیک شدند آنها از ظلم و شنکنجههای گروه طالبان که بر آنها و مردم آنها کرده بودند به خانم سلیمه مزاری شکایت کردند. آنها گفتند که جنگجویان طالب گوسفندان مان را به زور میبرند و میخورند اخیراً شورشیان دو چوپان را پس از شلیک به روستاییان نیز اختطاف کردند و ربودند. تقریباً پس از سه ساعت سفر، سرانجام ما و ولسوال سلیمه مزاری به روستای در نزدیک منطقه جنگی رسیدیم، جایی که خانم سلیمه توسط جمعیتی بیش از ۲۰ نفر از جمله بزرگان و جوانان مورد استقبال گرم قرار گرفت. به گفتهی خانم سلیمه ولسوال، طالبان بیش از صد نفر جنگجو را در منطقه تندورک ولسوالی چهارکنت ولایت بلخ مستقر و جابجا کرده بودند.
خانم مزاری به احمدی ۵۸ ساله، یکی از فرماندهان محلی که معلومات در مورد چگونگی نفوذ جنگجویان و شبهنظامیان به این منطقه را در اختیار وی قرار میداد به او اطمینان داد که باز هم مشکلات شما را به مقامات ذیربط و بلندپایه خواهم رساند. سلیمه گفت: «من شش ماه پیش مشکلات ولسوالی چهارکنت را با والی ولایت بلخ، فرمانده پولیس و فرمانده قول اردوی ۲۰۹ شاهین در میان گذاشتم، اما فایدهای نداشت و آنها در این مورد هیچ کاری هم نکردند، ولی با زهم چنین کار را میکنم». او به خبرگزاری شینهُوا گفت: «اگرچه امنیت این منطقه بیشتر توسط خود مردم روستا تأمین میشود، اما چند تا از رزمندگان و خیزشهای مردمی معدود در این روستا فعالیت میکنند که هنوز هم در نبرد علیه خیزشهای طالبان فعال هستند».
سلیمه گفت: «ما معمولاً از خط مقدم جنگ دیدن میکنیم تا مردم محل و نیروهای امنیتی را تشویق کرده و به آنها اطمینان دهیم که این عملیات به رهبری دولت برای پاکسازی روستای تندورک از وجود شورشیان درست پیش میرود». خانم سلیمه گفت: «اگر ما سری دولت سخت فشار بیاوریم، سپس، مجبور میشویم که ولسوالی را به طالبان تحویل دهیم، زیرا تعداد نیروهای امنیتی، پولیس محلی و پوستههای محافظتی در این ولسوالی بسیار کم است».
سلیمه مزاری اولین زنی نیست که به عنوان ولسوال یک ولسوالی نا امن و خشونتآمیز در ولایت بلخ در شمال افغانستان علیه تروریستان میجنگد. یک زنی دیگز نیز از فرماندهان سابق جهادی مشهور به «قومندان کفتر» که علیه طالبان و جنگسالاران رقیب خود میجنگد و میتوان این نام اصطلاحی او را به معنای « فرمانده کبوتر» ترجمه کرد. قومندان کفتر هنوز هم در ولایت بغلان در شمال افغانستان دارای قدرت است و در برابر طالبان و شورشیان میجنگد.
ترجمه: اسدالله جعفریپژمان
منبع : خبرگزاری شینهُوا