روزنه صلح: پنجاه دختر دانش آموز افغانستان به مناسبت یک سالگی بسته ماندن مکاتب دختران در افغانستان در یک نامه ی سرگشاده عنوانی رهبران جهان و سران کشور های اسلامی گفته است: « در یک سال گذشته ما دختران از تمام حقوق اساسی و انسانی خود چون حق تعلیم و تربیه ، حق کار و شغل ، حق حیات ، حق آزادی و امنیت شخصی ، حق کرامت انسانی ، حق آزادی اجتماعات ، حق آزادی بیان و حق انتخاب به صورت کامل محروم بوده ایم».
این نامه که امروز( ۱۸ سپتامبر) توسط رحیم جامی و دیما حرم به روزنه صلح رسیده ، آمده است:” یک سال از خواب وحشتناک محرومیت دختران از آموزش در افغانستان میگذرد، که رگ رگ مان را می سوزاند. دختران در این مدت زیر بار مشکلات روحی و روانی قرار گرفتند، یکی از مردن آرزوهایش فریاد میزند، دیگری از سوختن ورق ورق کتابچه هایش که روزی با هزاران شوق برای آرزوهای فردایش رنگ رنگی اش میکرد، کسی زیر بار ازدواج اجباری و ناخواسته کمرش شکسته است، دختری هر روز درگیر تشنج های خانوادگی است و در اثر فشار های روحی، خانوادگی، اجتماعی و عدم دسترسی به مکتب و مشخص نبودن آینده، به صورت فردی و گروهی شکنجه و دچار افسردگی شدید شده و دست به خودکشی و خود سوزی می زند”.
در این نامه آمده است: آموزش دختران نباید به عنوان یک ابزار و وسیله گروگان گیری در خدمت طالبان و سیاست جهان باشد، و راه که آینده ی ما را از تاریکی به روشنایی و دانایی می رساند – نباید روی میز چانه زنی های تقسیم قدرت و سیاست باشد.
در این نامه از سکوت رهبران جهان در قبال بسته مانده مکاتب دختران در افغانستان انتقاد شده است و افزوده است:” سکوت شرم آور جهان در قبال آموزش دختران و زنان افغانستان تلخ تر از همیشه این را میرساند که تمام ارزش های انسانی و اخلاقی در معاملات سیاسی و بازی های منفی سران زیر پا شده و باعث زیرپا شدن حقوق ما میگردد.
در این نامه گفته است که دختران دوره ثانوی مکاتب زیر سن اند و آمار خشونت های خانوادگی در برابر آنان در اثر بوجود آمدن فقر و بیکاری به شکل فجیع آن رو به افزایش است یکی فرزندش را به فروش می گذارد و دیگری وسایل خانه اش را فروخته تا نان چند روزه را تامین کند. نبود پول کافی و بلند رفتن نرخ اجناس مخصوصاً مواد اولیه باعث شده تا حتی نان خشک را هم به مشکل تهیه نماییم. ازدواج های اجباری بیشتر گردیده تا به اصطلاح مردم “یک نانخور از خانه کم شود” بعد از سقوط جمهوریت و روی کارآمدن طالبان شاهد انواع خشونت و استفاده جویی علیه دختران جوان و زیر سن بوده ایم و هنوز هم این روند ادامه دارد.
این ۵۰ دختر دانش آموز ابراز نگرانی از تکرار روز های سیاه سال ۱۹۸۹ میلادی نموده اند و افزوده است که طی یک سال گذشته ۲۲ میلیون زن و دختران در افغانستان به فراموشی سپرده شده و تلخی روزگار را با تمام وجود درک نمودند. دختران و زنان در گذشته نیز از حقوق شان بهره مند نبوده اند و در جامعه مرد سالار ازهمه حقوق اساسی شان محروم بودند، اما با به قدرت رسیدن طالبان وضعیت به شکل بسیار وحشتناکی تغییرکرد و درصدی محرومیت از صد به بالا رفت.
این دانش آموزان گفته اند : “ما می خواهیم که چادر سفید و لباس سیاه را بر تن خود داشته باشیم، مانند پسران به مکتب برویم، انگشتان ما تشنه ی قلم و نوشتن است، دهن ما خواهان تکرار دروس به صدای بلند در داخل صنف است، می خواهیم یک بار دیگر همان استرس روز های امتحان را با جان و دل حس کنیم. ما برای خود، خانواده و رسیدن به رویاهای خود به آموزش نیاز داریم، و هرگز اجازه نمیدهیم تا خواب ها و خواسته های ما را از ما بگیرند.
این ۵۰ دانش آموز در این نامه به نمایندگی از دختران افغانستان از مردم افغانستان، سازمان ملل، نهاد های حامی آموزش دختران، سازمان های حقوق بشری و رهبران جهان اسلام خواسته اند که تا در مقابل این بی عدالتی صدا بلند نموده و صدای دختران را که همانا دسترسی به حقوق اساسی، انسانی و اسلامی می باشد تقویت نموده و در کنار شان تا دسترسی سراسری، عادلانه و همه گانی به آموزش با کیفیت طبق معیارات پذیرفته شده منطقوی و جهانی بی ایستند و بر تعهدات شان به صورت فوری عمل نمایند و نگذارند که افغانستان یک بار دیگر به لانه امن تروریستان و قانون شکنان تبدیل گردد.
این دختران با اندوه زیاد ودرد از عدم حمایت مردم افغانستان و رهبران جهان گفته اند که امروز اگر افغانان و جهانیان از ما روی بگرداند و این روز های تاریک را نادیده بگیرند، هرگز نمیبخشیم و هرگز فراموش نخواهیم کرد، ما دوباره روی پاهای خود ایستاده خواهیم شد، این شما استید که پیش ما سر افگنده و شرمسار خواهید بود و ما به عنوان آینده سازان، راوی تاریخ زنده تک تک این روز ها خواهیم بود و این شب های تاریک را به حافظه داریم و تاریخ آینده را خواهیم نوشت، پس بیایید با خواست ما همصدا شوید تا درب مکاتب برروی ما باز شود.
در این نامه از سازمان ملل متحد وجهان خواسته شده است که نباید طالبان را به رسمیت بشناسند و باید قدرت های بزرگ با صدور قطع نامه ی تحریمی علیه طالبان عمل نمایند و فشار لازم را بر طالبان وارد نمایند.
