روزنه صلح : شبکه ی از نهاد ها و مدافعین حقوق بشر در نامه ی به رهبران جهانی ، سازمان ملل متحد و نهاد های بین المللی تحت عنوان” آغاز سال تعلیمی ۱۴۰۲ خورشیدی با عدم حضور دختران در افغانستان” خواستار اقدام فوری بازگشایی مکاتب دخترانه در افغانستان شدند.

دراین نامه که شب گذشته( ۲۳ مارچ ۲۰۲۳ ) در واکنش به سومین سال تعلیمی در افغانستان بدون حضور دختران در مکاتب منتشر شده آمده است: « امروز ۵۵۰ مین، روز است که دختران از تحصیل بازمانده اند. بسته ماندن درب مکاتب و دانشگاه ها بر روی دختران و زنان نهایت شرم‌آور، تاسف‌بار و در قرن بیست و یک مایه ننگ تاریخی است. با گذشت بیست ماه از تسلط طالبان، آنچه این گروه بر اساس آن حکم منع آموزش دختران را صادر می کنند، در مغایرت سریع با آموزه های اسلامی، فرهنگ، قوانین و تعهدات مردم افغانستان بوده و بیشتر به گروگان گیری سیاسی می ماند».

نویسنده گان نامه نگاشته اند که با تداوم ممنوعیت آموزش دختران توسط طالبان، امید جوانان از بین رفته و با گذشت هر روز تاثیر منفی بالای آینده آنان می گزارد. پیشرفت و شکوفایی افغانستان زمانی محقق می گردد که فرصت های آموزشی برابر، با کیفیت و سراسری برای دختران و پسران ایجاد گردد، آموزش یکی از قدرتمندترین ابزارها برای کاهش فقر و نابرابری است و اساسی برای رشد اقتصادی پایدار به شمار میرود. 

در نامه نگاشته شده ، در طول بیست سال گذشته میلیون ها زن و دختر در افغانستان آموزش دیده اند. رهبران جهان در مشارکت با نهاد ها و سازمان های مدنی و مردمی افغانستان تعهدات منطقه ای و بین المللی را برای تحقق اهداف توسعه پایدار، مشخصاً هدف چهارم داده اند؛ اکنون زمان آن است که به این تعهدات عمل نمایید. این مکلفیت و مسوولیت کشور های هم پیمان و دخیل در افغانستان و سازمان ملل است تا به عنوان رهبران و ساختار های نظام مند که به برابری، عدالت و حقوق بشر اعتقاد و تعهد دارند، باید در کنار صد ها هزار دختر و خانواده های شان که خواستار باز گشایی مکاتب و احیای فوری و کامل وضعیت اجتماعی، سیاسی و فرهنگی در افغانستان هستند، بایستید.

شبکه ای از مدافعان و دادخواهان برای حق دسترسی دختران به آموزش که شامل ۲۵ نهاد حقوق بشری و ۱۵۹ مدافع حقوق بشر اند ؛ از رهبران جهانی، سازمان ملل، متحدان منطقه ای و سازمان های بین المللی خواستار اقدام هماهنگ و جسورانه برای بازشدن مکاتب دخترانه در افغانستان شده است.

این شبکه از سازمان ملل متحد ، رهبران جهانی و کشور های اسلامی خواسته است:

۱- اقدامی که ما خواستار آن می باشم بیشتر از یک اعلامیه همبستگی، پیام در شبکه های اجتماعی و یا هم جلسات تشریفاتی برای محکومیت است. هر چند این گونه اقدامات با نیت خوب صورت می گیرد اما گذر زمان نشان داد که گروه طالبان را در راستای تامین حقوق زنان و دختران پاسخگو نمی سازد. لذا باید رهبران و سیاسیون به سطح بین المللی فشار های دیپلماتیک و سیاسی مفید و فوری اعمال کنند و به گونه جدی از بازگشایی مکاتب دختران در افغانستان حمایت نمایند.

۲ – ما خواستار مداخله جدی کشور های اسلامی، سازمان همکاری های اسلامی و بازیگران منطقوی جهت افزایش فشار بر گروه طالبان جهت رفع ممنوعیت حق آموزش دختران، حق کار زنان و حصول اطمینان از بازگشت امن دختران و زنان به مکاتب و محیط کار می باشیم. رهبران سیاسی، علما و جامعه اسلامی در این شرایط سخت مسوولیت اخلاقی دارند تا در کنار مدافعان، عدالت خواهان و فعالان حق دسترسی دختران به آموزش بایستید و با حمایت خود صدا های مشروع آنان را تقویت نموده تا بستر لازم برای آینده افغانستان مترقی را فراهم نمایند.

۳- وضع محدویت ها در برابر حضور دختران و زنان در جامعه، ممنوعیت آنان از آزادی ها و حقوق شان و آپارتاید جنسیتی در افغانستان جامعه را به فاجعه انسانی روبرو نموده و هر روز شرایط به وخامت می گراید. ما برای بیرون رفت از این وضعیت از جامعه جهانی و شورای امنیت سازمان ملل می‌خواهیم تا برای تامین حقوق بشری مردم به ویژه دختران و زنان، طبق قوانین بین المللی در افغانستان مداخلات حقوق بشری نموده و اقدامات عملی برای بیرون‌رفت از بحران جاری را روی دست بگیرند.

در اخیر نامه تأکید شده است  که جامعه ای که دختران از حقوق خویش محروم بوده و نتوانند به صورت آزادانه دیدگاه ها و علایق خود را مطرح نمایند پیشرفت ننموده و به اهداف توسعه پایدار دست نمی یابد. زنان جوان تحصیل کرده و توانمند می توانند دنیای ما را امن تر و قدرتمند تر سازند؛ برای اینکه این اتفاق بیفتد، نیاز است تا امروز اقدامات جسورانه و فوری برای تضمین آینده آنها صورت گیرد.