در تاریخ ۲۷ اپریل ۲۰۲۵، در منطقه‌ی دورافتاده‌ی درزاب نیلی، ولسوالی تیوره ولایت غور، فاجعه‌ای رقم خورد که قلب هر انسان باوجدانی را می‌سوزاند. عابده، دخترِ جوان، قربانی یکی از بی‌رحمانه‌ترین جلوه‌های ظلم، تجاوز و خشونت در افغانستان شد. او نه به‌دست دشمنان خارجی، بلکه به‌دست کسانی جان باخت که ظاهراً نام دین را بر خود نهاده‌اند، اما در عمل چیزی جز اعمال ضد انسانی، به‌ویژه علیه زنان و دختران، انجام نمی‌دهند.

Image: Social Media

منابع محلی می‌گویند: یکی از افراد مسلح طالبان به نام حاجی محمد رحمانی، با سوءاستفاده از قدرت و تهدید، تصمیم داشت عابده را به عقد برادرش، محمد عظیم، درآورد. عابده اما این ازدواج اجباری و ظالمانه را رد کرد. او حاضر نبود کرامت انسانی‌اش را فدای خواسته‌ی حیوانیِ یک مرد متجاوز و ستمگر کند.

اما طالبان، طبق رویه‌ی همیشگی‌شان، به‌جای شنیدنِ صدای یک دختر، به سرکوب و زور متوسل شدند. نیروهایی طالبان از مرکز ولسوالی به قریه محل سکونت عابده و خانواده‌اش رفتند؛ پدر و برادر او را با خشونت دستگیر کرده، دستان‌شان را بستند و در مسجد قریه زندانی کردند تا هیچ‌کس نتواند از دختر بی‌پناه دفاع کند. سپس افراد مسلح به خانه‌ی او هجوم بردند؛ آمده بودند تا با زور، دختر را با خود ببرند.

اما عابده، با شجاعتی که تاریخ آن را فراموش نخواهد کرد، راه دیگری را برگزید. او تصمیم گرفت جسم‌اش را بسوزاند، اما روح آزادش را تسلیم ظلم نکند. عابده خود را آتش زد و فریاد اعتراضش در میان شعله‌ها پیچید، اما خاموش نشد. او با آتشِ تن، ندای جاویدان دادخواهی سر داد: “نه به اجبار، نه به ظلم، نه به طالبان”.

این فاجعه در حالی رخ داد که طالبان بارها ادعا کرده بودند با ازدواج اجباری مخالف‌اند، اما در عمل، بارها و بارها، جنایتِ ازدواج اجباریِ دختران نوجوان و حتی اطفال خردسال توسط افراد مسلح و زورگوی این گروه صورت گرفته و گویا پایانی برای آن متصور نیست. واقعیت آن است که هر روز، هر ساعت، هزاران زن و دختر در سراسر افغانستان، زیر سلطه‌ی خشونت سازمان‌یافته‌ی طالبان و دیگر گروه‌های خشونت طلب و تندرو، لگدمال می‌شوند.

اما عابده دیگر تنها یک نام نیست. او چهره‌ی سوخته‌ی هزاران دختر بی‌نام‌ونشان است که در سکوت، زندگی‌شان در تاریکی و زیر نظام ستمگر، تباه می‌شود و جان‌شان در آتش می‌سوزد و به خاکستر تبدیل می‌گردد. اما فریاد جاودانه‌ی عابده از میان شعله‌ها، نباید فراموش شود. بلکه صدای او باید به نماد اعتراض علیه ظلم و جنایاتی بدل شود که روزانه علیه زنان و دختران مظلوم افغانستان روا داشته می‌شود.

عابده با مرگش، ننگِ سکوت را بر پیشانی مدعیانِ حقوق بشر و تمام انسان‌های عدالت‌خواه حک کرد. اکنون، فریاد مظلومیت زنان افغانستان باید به یک دادخواهی جهانی تبدیل شود تا ظالمان و متجاوزان رسوای عالم گردد.